Bir Kandıralı Havası

1975 Senesiydi tahminimce.

Muazzez Abacı+ Saz arkadaşları ve o zamanki grubum Beyaz Kelebekler Almanya-Hollanda turnesi için gece yarısı İstanbul Yeşilköy Havaalanı’nda toplandık, bir yerlerden gelecek British Airways uçağını bekliyoruz salonda.

Daha önceleri de sıkça aynı gazinolarda denk geldiğimiz tüm saz ekibini Muazzez Hanım kadar iyi tanıyoruz. Hep birlikte bekleme salonunu neşeye boğuyoruz tabii, birlikte meşkler, şarkılar, oyun havaları, şakalar, kahkahalar çınlıyor salonda. Etrafımız yerli-yabancı katılımcılarla dolu ve Mustafa abim neşenin kaynama noktası. Klarnetle her türlü insandan-hayvana karşılıklı sohbet sesleri üflüyor ki, akıllara zarar…

Rahmetli Şadi Hoşses ile karşılıklı doğaçlama düetlerini, keşke şimdiki teknoloji olaydı da kaydedebilseydim. Hatta tüm orada olup-biteni videoya alabilseydim.

Neyse sabah 5’de uçağa bindik. Toplam 30 kişiyiz, geri kalan uçaktaki yabancı kökenli yolcular ve çoğu uyuyor. Organizatör binmeden önce "lütfen uçakta son derece sessiz ve diğer yolculara saygılı olun" ricasında bulundu.

Hepimiz o anlayışla yerimizi aldık. Uçak bir süre sonra içinde bizlerle havalandı.

Az sonra yeni söken şafağın muhteşem ışıkları ufuğu kaplarken, en önlerden herkese "günaydın" dercesine hatta saçlarını şefkatle okşarcasına, önce çok kısık sonraları normal volumlü, pes seslerden çalınan "Sol Minör Adagio" sesi gelir gibi oldu.
Hepimiz genel yayın sandık önce, sadece ön taraflardan duyulan sesi . Sonra arkamda oturan Muazzez Hanımın heyecanla koltuk arasından bize doğru, "Çocuklar Adagio'yu çalanı tanıdınız mı?" diye sordu. Ben çok bilen sazan olarak hemen "Benny Goodman'a benziyor" dedim.
 Muazzez Hanım biraz iri bir kahkaha atarak "Ayol bu bizim Kandıralı" dedi.

Var ya, 1 nota macun yapsa, yada sağa-sola kaysa anlayacağım ama resmen plak gibi başladığı pes oktavdan, eserin gerçek tadında-lezzetinde-adabında bitirdi Adagio'yu. Hemen, Jazz ve Batı müziği bilgisi güçlü olan Muazzez Hanım ayağa kalktı, alkışlamaya başladı.

İnanmayacaksınız, o alkış sanki 2 saniyede çığ oldu, en arkaya kadar yuvarlandı.

Hepimiz acayip şaşkın ama gururluyuz tüm bu olup bitenden tabii.

Mustafa abi, raftan ceketini aldı, kravatını tekrar taktı. Saçlarını da taradıktan sonra, kalktı, ön sıralardaki koridorun tam ortasına dikildi, ceketini ilikledi, başıyla gülümseyerek eğildi herkese selamını verdi. Klarneti ile ve yine en pes tondan "Uzun İnce Bir Yoldayım"a girdi .

O anda, içeriyi aydınlatan taze günışığı arasında sanki güneş ışığı gibi notalar uçuşmaya başladı, uçağın içerisinde.

İkinci tur türkü dönüşünde, önce yanında oturan arkadaşları, sonra bizler katıldık;

"Dünyaya geldiğim anda,

Yürüdüm hayli zamanda,

İki kapılı bir handa,

Gidiyorum gündüz gece."

Hiçbir taşkınlık olmadan oldu ve bitti mini Klarnet Resitali, tüm uçak yolcuları bravo sesleri- alkışları arasında.

Koca usta, tezahürat bitene kadar klarnetini mavzer gibi göğsüne çaprazlamış bekledi sonra gözlüğünü akabinde ceketinin üst cebinden eksik etmediği beyaz mendili çıkardı, gözlerini kuruladıktan sonra tam 90 derece eğildi, herkesi selamladı ve yerine oturdu.

Tüm bu olup-bitene şahit olan Co-Pilot, gidip Ustayı tebrik etti, ardından o gitti, kaptan Pilot geldi, elinde bir ödül kutusu içinde B. Airways mini maket uçağı hediye etti, heyecanlı bir teşekkür sesiyle. Yanında olan organizatörümüzün bize anlattığına göre, Kaptan 30 senelik uçak yönetiminde ilk kez uçuşunu onara eden böyle güzel bir an yaşadığını söyleyip, dönüşte yine bizlerle uçmayı arzuladığını ve kendisini aramaları için kartını bırakmış!

Yaa işte böyle olağanüstü güzel zamanların, ağzı gibi görünüp ruhu ile sazını üfleyen bir güzel ve büyük USTASI, İNSANI, ABİSİ, YOLDAŞI idi MUSTAFA KANDIRALI.
O yüce ruhun, yol ışığımız olsun,

Uzun ince yolun, ışık dolsun,

Baba Kandıralı.