Koronadan bu yana, ne dünyanın, ne ülkenin, ne kentimizin, ne de bizlerin acıları dertleri bitmedi gitti...
O dönemin hareketsizliği, birçok insanın rahatsızlıklarını ateşledi.
Kimi hastalıklarla mücadele etti, kimi de hayatını kaybetti.
Sonrasında, yeniden hayata tutunma, ülke olarak da yara sarma derdimiz oldu.
O dönemde de, ben de direkten dönüp, fazla mesaiye başlayanlardandım...
Bizlerin ötesinde, yaş olarak bizden büyükler daha da sıkıntılı süreçler yaşadı.
***
Geçtiğimiz günlerde de Şevket Yılmaz acilinde, sarı alan, kırmızı alan tanışıklığı... tahliller vs... Sonrasında hastane çıkışı, çıkıştan birkaç saat sonra yeniden dönüş...
Ve kayıp...
Babamızı kaybettik...
Yaşı ne olursa olsun, her ölümün erken olduğunu yaşadık, ailece...
Ve acımızı bastırıp, annemize dört elle daha çok sarılmanın değerini daha başka anladık sanki.
***
Öylece kalakaldığım sıralarda, ablam Ayten'in dimdik ayakta duruşu daha da güç verdi...
İstanbul'dan gelen yeğenlerim Sezen, Hande ve Onur ekstra güç verdi...
Ankara'dan da gelen kızım...
Londra'dan kızım ve annesinin mesajları...
Yeğenim Nurcan...
Apartman komşuları...
Yakınlar, dostlar...
Ağabeyim Yusuf...
İstanbul'dan gelen Erkan ağabey...
İnegöl'den dostlar Gürsel, Ercan, Akif, Zeki...
Bursa'dan Nurettin Karakoç...
Sonda takılı Celal'ın telefonu, gelemiyorum gönül koyma deyişi...
Baştan sona ilgisin desteğini hissettiğim dostum Ercan Akyıldız,,,
Kemoterapide babasını bırakıp camiye gelen dostum Kazım Güçlü...
Mustafakemalpaşa'dan arkadaşım Halis...
Babamın meslektaşları...
İsimleri yaz yaz bitmez...
Öylesi güzel destekler, insani değerlerin ne demek olduğunu bir kez daha hatırlattı.
Dedim ya, babamızı uğurladık, uğurlarken insanlığın hala ayakta durduğunu görerek, dimdik durduk...
Ne diyelim, başımız sağolsun, bizi yalnız bırakmayan dostlar sağolsun...
Necmettin ÖZDEMİR
İhbar Hattı
543 513 60 26
